Pomnik

W niedzielę, 2 maja 2010 roku przy naszej szkole posadzono ostatni na terenie powiatu płońskiego dąb katyński.
Posadzony w niedzielę dąb upamiętnia urodzonego w 1891 roku w Radzikowie Bolesława Jakubiaka –podpułkownika, więźnia obozu w Kozielsku zamordowanego w 1940 roku w Katyniu. W posadzeniu dębu katyńskiego na terenie szkoły w Radzikowie uczestniczyli m.in. wójt gminy Czerwińsk Michał Walerysiak oraz krewni ppłk. Bolesława Jakubiaka Stanisław i Wacław Jakubiak. Obok dębu został wmurowany również kamień upamiętniający zamordowanego w lesie katyńskim Bolesława Jakubiaka. W prace nad jego powstaniem czynnie zaangażowali się rodzice uczniów naszej szkoły. Uczniowie zaś uświetnili uroczystość występem artystycznym upamiętniającym wszystkie ofiary mordu stalinowskiego w Katyniu. Uroczystość poprzedziła msza święta w położonym w pobliżu szkoły kościele parafii św. Jana Chrzciciela w Radzikowie. To ostatni tegoroczny dąb katyński zasadzony na terenie powiatu płońskiego.

Pracowni Dokumentacji Dziejów Miasta Płońska udało się potwierdzić dane 15 osób z terenu powiatu płońskiego –ofiar zbrodni katyńskiej i pozostałe 8 dębów, symbolizujących mieszkańców z czterech gmin – zostały przekazane wójtom. Dęby posadzono już na terenie gminy Baboszewo (w Baboszewie i Sarbiewie), Dzierzążni (w Kucicach) i w Strachowie (gm. Płońsk).
Obchody 70 rocznicy zbrodni katyńskiej odbyły się także w Płońsku 13 kwietnia – w parku przy ulicy Kolejowej i w ramach programu „Katyń… Ocalić od zapomnienia” posadzono 7 dębów, upamiętniających 7 płońszczan, którzy zostali zamordowani w 1940 roku na rozkaz Stalina.

 

Bolesław Jakubiak pseudonim „Jurek”
ppłk łączności Wojska Polskiego

 Urodzony 04.03.1891r. w Radzikowie w powiecie płońskim z rodziców Wacława i Rozalii z Piotrowskich.
Absolwent Seminarium Nauczycielskiego w Ursynowie, w którym ukończył trzy kursy (1908 – 1911) i otrzymał dyplom nauczyciela szkół dwuklasowych. W latach 1912- 1914 nauczyciel szkoły powszechnej w Żarnowicach w woj. piotrkowskim.
Służbę wojskową rozpoczął w Legionach Polskich. W 1920r. dowódca tego pułku – Leon Berbecki opiniował Go w sprawie odznaczenia Orderem Virtuti Militari w następujących słowach:
,,Wybitnie brawurowy i pełen umiłowania Ojczyzny podoficer”.

Order ten otrzymał za odwagę i poświęcenie wykazane w boju pod Kostiuchnówką w lipcu 1915r., kiedy to 11 razy naprawiał zrywane ogniem artyleryjskim połączenia telefoniczne między sztabem 5. pułku  a 1. batalionem broniącym pozycji na Polskiej Górze. Podczas kryzysu przysięgowego odesłany do obozu internowanych w Szczypiornie. Za działalność w latach 1914- 1918 został odznaczony Krzyżem Niepodległości. Podczas wojny w 1920r. był żołnierzem wielu walk i bitew, trzykrotnie odznaczonym Krzyżem Walecznych. Po zakończeniu działań bojowych pozostał w wojsku – w służbie łączności. Pełnił wiele funkcji w różnych jednostkach. Był m.in. dowódcą 6. batalionu telegraficznego we Lwowie (1930)
i 2. batalionu telegraficznego w Krasnymstawie (1934), jak również szefem łączności 13. DP w Równem. Za wkład wniesiony w rozwój wojsk łączności na stopie pokojowej został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. W 1937 lub 1938r. został przeniesiony w stan spoczynku.
Mieszkał w Warszawie. Był mężem Elżbiety z Gajkowskich. Ojcem trzech synów: Jerzego Zbigniewa (1922), Lecha Bolesława (1924) i Sławomira Tadeusza (1926).
Podczas kampanii wrześniowej dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem obozu w Kozielsku; ostatni list stamtąd pochodzi z lutego 1940 r.
Został zamordowany w Lesie Katyńskim.

Ekshumowany z dołu śmierci, zidentyfikowany pod numerem 1245, pochowany w bratniej mogile, prawdopodobnie drugiej.
Znajduje się na liście NKWD nr 022/3 z 09 kwietnia 1940r.

„Drzewo genealogiczne” rodziny Jakubiaków